Strona:Selma Lagerlöf - Legendy Chrystusowe.djvu/114

 — Jakto? czyż nie widzisz, żem nieczysta, — rzekła dziewczyna — pochodzę z rodziców trędowatych i urodziłam się w skalnej jaskini! Mężczyzna mimo tych słów nie wstrzymywał konia, gdyż urocza była jak świeżo rozwity kwiat.
 — Tyś najpiękniejszą dziewicą w Judei! — zawołał z uniesieniem.
 — Nie karm mię i ty szyderstwem, — odrzekła. — Wiem, że twarz moja stoczona, a głos jak wycie dzikiego zwierza w pustyni.
 On jednak zajrzał jej w oczy głęboko i rzekł do niej:
 — Głos twój jak szmer strumyka na wiosnę, kiedy dzwoni po żwirze, a twarz twoja gładka, jak jedwabna chusta.
 Równocześnie przyjechał tak blisko, że mogła się przyjrzeć sobie w błyszczących okuciach jego siodła.
 — Spójrz jeno! — powiedział, a ona ujrzała twarz gładką jak skrzydło motyle.
 — Kto to? — zawołała zdumiona.
 — Tyś jest, — rzekł myśliwy.
 — A głos mój czy nie rzężę? Czy nie zgrzyta jak wóz po kamienistej drodze?
 — O! nie, brzmi on jak najsłodsze tony arf, — powiedział jeździec.
 Odwróciła się i wskazując w dal, spytała:
 — Kto jest ten człowiek, co niknie właśnie na skraju doliny?