Strona:Selma Lagerlöf - Legendy Chrystusowe.djvu/135

 A gdy to słowo padło podniósł się taki wybuch przekleństw i szyderstwa, że ziemia i niebo zadrżało. Ona sama zdrętwiała przez sen z przerażenia, dreszcz nią wstrząsnął i zbudziła się.
 Ockniona usiadła na łożu mówiąc do siebie: ”Nie będę dłużej spała, wolę już czuwać raczej przez noc całą, niźli patrzeń na tę okropność!”.
 Jednak, tej samej chwili, senność zmogła powtórnie, opadła na posłanie i zasnęła.
 Znajdowała się znowu na domowym swoim dachu, a synek jej bujał wokoło uganiając za piłką.
 Wtedy usłyszała głos jakiś mówiący:
 — Pójdź do balustrady i spójrz na tych co siedzą, w dziedzińcu czekając...
 Ale śpiąca rzekła we śnie do siebie:
 — Nie pójdę. Zaprawdę nadto już nędzy widziałam tej nocy. Nie zniosę więcej podobnego widoku.
 W tej chwili padła piłka za balustradę i chłopak spinał się za nią. Przerażona podbiegła, i chwyciła dziecko.
 Równocześnie jednak rzuciła wzrokiem w dół i znowu ujrzała dziedziniec przepełniony ludźmi.
 A byli tam zgromadzeni wszyscy wojownicy ziemi, pokaleczeni z odrąbanymi członkami i wielkimi, otwartymi ranami, z których krew strumieniem ciekąc zalewała cały dziedziniec.
 Oprócz nich garnęli się tu z całego świata ci wszyscy, którzy potracili ukochanych na polach bi-