Strona:Selma Lagerlöf - Legendy Chrystusowe.djvu/138

 — Panie daruj ale niestety życzenie twoje nie może być spełnionym.
 Wtedy zwrócił się cesarz do niewolników swoich czekających na dziedzińcu dając im rozkaz jakowyś.
 Podbiegli spiesznie. Jedni z rękoma pełnemi klejnotów, inni dzierżąc czary pełne pereł a inni jeszcze dźwigali wory złotych pieniędzy.
 Cesarz zwrócił się do odźwiernego i rzekł:
 — Wszystko to oddam mu, jeżeli tylko Tyberiusza uzdrowi! Wystarczy mu na zbogacenie wszystkich ubogich świata!
 Ale odźwierny skłonił się jeszcze niżej niż przedtem i rzekł.
 — Panie, nie zwróć gniewu twego na sługę, ale życzeniu twemu nie może się stać zadość!
 Wtedy cesarz skinął znowu na swoich niewolników. Kilku z nich podbiegło niosąc szatę bogato haftowaną, z napierśnikiem błyszczącym od kamieni.
 Rzekł tedy cesarz do odźwiernego:
 — Patrz, to co mu daję, jest oznaką władzy nad Judeą. Niech rządzi swym ludem jako najwyższy sędzia, tylko pierwej niech Tyberiusza uleczy!
 Sługa schylił się jeszcze niżej, do ziemi niemal i rzekł:
 — Panie nie jest w mojej mocy dopomóc ci!
 Zaczem skinął cesarz raz jeszcze i niewolnicy