Strona:Selma Lagerlöf - Legendy Chrystusowe.djvu/53

cięcia. Istotnie nie mógłbym był liczyć na tak szczęśliwy przypadek.
 Mężczyzna z kobietą odbywali dalej swą szybką wędrówkę ku bramie. Nie spodziewali się widocznie, aby ich tu kto zatrzymał, wzdrygnęli się przestraszeni, gdy żołdak pochylił przed nimi swą włócznię i drogę im zagrodził.
 — Dlaczego bronisz nam wyjścia na pole do roboty? — zapytał mężczyzna.
 — Możesz iść — rzekł żołnierz — ja muszę tylko zobaczyć, co to twoja niewiasta chowa pod szatą?
 — Co w tym jest do widzenia? — odparł mężczyna. — To chleb i wino, całodzienny nasz posiłek.
 — Może i prawdę mówisz, — rzekł żołnierz — ale jeżeli tak jest, to czemuż mi dobrowolnie nie pokaże tego, co niesie?
 — Nie chcę, abyś to widział — rzekł mężczyzna — i radzę ci przepuść nas.
 Mówiąc to podniósł topór, ale kobieta położyła mu rękę na ramieniu.
 — Nie wdawaj się w spory! — prosiła. — Spróbuję z nim inaczej. Pokażę mu co niosę i jestem pewna, że żadnej krzywdy temu nie uczyni.
 Z uśmiechem pełnym godności i zaufania zwróciła się do żołnierza i uchyliła rąbek odzienia.
 W tej chwili rzucił się żołnierz wstecz i przymknął oczy jak oślepiony blaskiem. To, co kobieta kryła pod swą szatą, zajaśniało mu w oczy tak oś-