Strona:Selma Lagerlöf - Legendy Chrystusowe.djvu/59

liliowa zasłoniła dziecko przed jego wzrokiem, aby mogło się przemknąć przez bramę.
 Coraz bardziej się zamyślał i miecz cofał ku sobie.
 — Pszczoły i lilie odwdzięczyły mu się za dobrodziejstwa — szepnął do siebie.
 Wspomniał, że i jemu samenu dobrodziejstwo maleńki wyświadczył, i głęboki rumieniec okrył jego twarz.
 — Czyż rzymski legionista mógłby mordem odpłacić za przysługę! — szepnął.
 Przebył krótką walkę z sobą samym. Przemknął mu przez głowę Herod i własne zadowolenie z tego, gdyby był księcia pokoju zgładził ze świata.
 — Nie przystoi mi jednak zabijać stworzenia, które mi życie uratowało — rzekł w końcu.
 Pochylił się i położył miecz obok dziecka, aby zbiedzy zbudziwszy się, mogli poznać, jakie ich niebezpieczeństwo ominęło.
 Wtedy ujrzał, że dziecko się budzi. Leżało, wpatrując się w niego pięknymi oczyma, błyszczącymi jak gwiazdy.
 I żołdak ugiął kolano przed dzieckiem.
 — Panie, ty jesteś potężnym, — rzekł — tyś zwycięzcą. Tyś jest, którego bogowie miłują. Tyś jest, który po wężach i padalcach stąpać możesz!
 Ucałował stopy dziecka i szybko wyszedł z groty, podczas gdy chłopię, leżąc, patrzyło za nim szeroko rozwartymi, wiedzącymi oczyma.