Strona:Selma Lagerlöf - Legendy o Chrystusie.djvu/11

rzących się jasnym płomieniem i rzucających migotliwe błyski. Jakże wziąć taki ogień bez łopatki, bez żadnego naczynia, w którym można by przenieść to żarzewie?
 — Weź, ile chcesz — powtórzył już złośliwie pasterz, bo widział, że proszący nie będzie mógł skorzystać z pozwolenia.
 Ale staruszek pochylił się spokojnie, wybrał rękami co największe węgle, włożył je w połę płaszcza niby jabłka lub orzechy, a one nie paliły mu odzieży i nie sparzyły ręki.
 Nie mogłam znowu powstrzymać się od zapytania:
 — Czemu te węgle, babciu, nie sparzyły człowieka i nie spaliły mu sukni?
 — Zaraz się dowiesz, dziecko — odpowiedziała babcia i tak mówiła dalej:
 Wówczas ponury i złośliwy pasterz zdziwił się niesłychanie.
 Co to za noc — pomyślał — że psy nie gryzą obcego, owce nie budzą się, choć po nich stąpa, kij uderzyć go nie chce, a ogień nie parzy? Zwrócił się do przybysza i zapytał: