Strona:Selma Lagerlöf - Legendy o Chrystusie.djvu/19

ratując pracowite, a strudzone pszczółki, jasny, uśmiechnięty i szczęśliwy.
 Żołnierz przypatrywał się temu z niewypowiedzianym zdziwieniem.
 — Cóż to za niedorzeczne dziecko! — myślał sobie. — Nic podobnego jeszcze nie widziałem. Nosić do ula pszczoły, które radzą sobie same i nie potrzebują pomocy od ludzi. Narażać się bez potrzeby na bolesne ukłucie żądłem! Dziwne dziecko. Co z niego wyrośnie, jeśli się wychowa!
 Powtarzało się to codziennie. Chłopczyk co rano przybiegał na łąkę, a żołnierz coraz bardziej dziwił się jego zabawom.
 Od trzech lat, jak tu stoję na straży — mówił sobie — nic mię do tego stopnia nie zajęło i nie zaprzątało mej uwagi.
 Lecz widok dziecka nie sprawiał mu bynajmniej przyjemności, — przeciwnie, mimo woli nasuwał mu na myśl okropną przepowiednię jednego z judejskich proroków. Zapowiadał on, że nadchodzi czas pokoju. Ustaną wszelkie wojny, — w ciągu lat tysiąca krew ludz-