Strona:Selma Lagerlöf - Legendy o Chrystusie (tłum. Markowska).djvu/131

—   127   —

dził z niewieścich urojeń. I oto znowu usłyszała głos, który jej mówił:
 — Idź, a spojrzyj na tych, co na podwórcu twoim czekają.
 Ona zaś pomyślała:
 — Nie chcę ich oglądać. Dość nieszczęśliwych widziałam tej nocy.
 A w tejże chwili usłyszała trzy gromkie uderzenia w bramę. Małżonek jej zbliżył się do balustrady, by ujrzeć, kto wstępu do pałacu jego żąda.
 Zaledwie na dół spojrzał, skinął na małżonkę swoją, by do niego podeszła.
 — Zali nie znasz tego męża? — zapytał, ukazując na podwórzec.
 Spojrzała na dół, tam zaś roiło się od jeźdźców i koni. Niewolnicy śpiesznie zdejmowali juki z osłów i wielbłądów. Widać było, że możny jakiś pan nadciągnął.
 Ów zaś nieznajomy stał u wnijścia, a był to mąż stary, wysokiego wzrostu, o barkach szerokich i ponurej groźnej twarzy.
 Niewiasta wnet poznała obcego i szeptem rzekła małżonkowi.