Strona:Selma Lagerlöf - Legendy o Chrystusie (tłum. Markowska).djvu/137

—   133   —

ły czas żona wielkorządcy smutna siedziała i milcząca, nie biorąc udziału w rozmowie.
 A gdy goście pytać zaczęli, czemu ją smutek gnębi i zali chorą nie jest, wielkorządca opowiedział ze śmiechem o poleceniu, które mu dziś rano przesłała. I żartować z niej zaczął, boć wierzyła w to, że wielkorządca rzymski zgodzi się, by sny niewieście wyrokami jego kierowały.
 Ona zaś odpowiedziała głosem smutnym i cichym:
 — Zaprawdę, nie sen to był, ale przestroga od bogów. I choć ten jeden dzień powinieneś był owego człowieka przy życiu zachować.
 I wszyscy widzieli, że bardzo zasmuconą była. I nie mogło nic rozproszyć jej żałości, choć biesiadnicy wszelkich starań dokładali, by przy zajmującej rozmowie zapomniała o sennych widziadłach.
 Aliści po chwili jeden z gości podniósł głowę, mówiąc:
 — Cóż to? Zali naprawdę tyle czasu