Strona:Selma Lagerlöf - Legendy o Chrystusie (tłum. Markowska).djvu/170

—   166   —

niemożliwem jest przejść po Moście do Raju.
 Mały chłopczyna siedział tak blizko, że słyszał całą rozmowę. I wnet pomyślał, jaka wielka szkoda, że nikt nie zdoła przejść przez ów most. A może przecież wyzdrowiałby syn biedaka, gdyby mu pozwolono ofiarować jagnię.
 Stary człek w smutku wielkim opuszczał podwórzec, chłopczyna zaś powstał z miejsca, zbliżył się do chwiejnego mostu i postawił na nim nogę.
 Myśłał zaś o przejściu nie dlatego wcale, by się upewnić, że go raj czeka. Zajęty był jedynie biedakiem, któremu ze wszystkich sił pragnął dopomódz.
 Ale wnet cofnął nogę i pomyślał:
 — Niepodobna. Most już tak stary i zjedzony przez rdzę, że nie zdoła mię utrzymać.
 I znów myśli jego pobiegły za starcem, którego syn ze śmiercią walczył. Znów postawił nogę na głowni.
 I wraz uczuł, że przestała drżeć, że jest dla nogi oparciem pewnem i szerokiem.