Strona:Selma Lagerlöf - Legendy o Chrystusie (tłum. Markowska).djvu/175

—   171   —

Spełniłoby się wtedy życzenie cudzoziemca.
 Powstał i dłoń swoją położył na rogu. A w chwili tej nie żądał go do ust podnieść dlatego, że ten, któryby to uczynić zdołał, stałby się władzcą potężnym. Myślał jedynie o tem, że uratować możnaby kogoś, czyje życie było w niebezpieczeństwie.
 Oplótł mocno rączynami róg spiżowy i usiłował go dźwignąć.
 I oto poczuł, że olbrzymi róg sam się podnosi ku jego ustom.
 Odetchnął tylko, a już z rogu wydarł się ton mocny i dźwięczny i rozbrzmiał po całej świątyni.
 Obrócili się wszyscy ku tej stronie i ujrzeli, że to chłopię małe stoi dzierżąc róg przy ustach, i dobywa z niego dźwięki, które wstrząsają lasem kolumn i potężnemi sklepieniami.
 I wraz opadły pięści, grożące obcemu młodzieńcowi, a świętobliwy nauczyciel rzekł doń:
 — Pójdź i usiądź na twem miejscu u nóg moich! Pan cud uczynił, bym