Strona:Selma Lagerlöf - Legendy o Chrystusie (tłum. Markowska).djvu/178

—   174   —

okiem rzucić na tego, który do ust swych zdołał podnieść Glos Pana Światów.
 Mąż i niewiasta z trudem przecisnęli się przez tłum i ujrzeli, że dziecię, które pośród mędrców i nauczycieli siedzi, jest ich synem.
 A skoro niewiasta poznała dziecię swoje, poczęła płakać.
 Zaś chłopczyna, siedzący pośród uczonych w piśmie, usłyszał wraz, że ktoś płacze, i poznał, że to matka jego była. Powstał tedy i pośpieszył do niej, a rodzice wzięli go za ręce i wyszli razem ze świątyni.
 Aliści matka nie przestawała płakać, aż dziecię zapytało:
 — Czemu płaczesz? Wszak pośpieszyłem do ciebie, skoro tylko głos twój usłyszałem.
 — Jakże nie mam płakać? — odparła. — Sądziłam, że jesteś straconym dla mnie.
 Opuścili miasto, ciemność zawisła nad światem, a matka płakała wciąż.
 — Czemu płaczesz? — zapytało dziecię. — Nie wiedziałem wcale, że dzień upłynął. Zdało mi się, że to jeszcze