Strona:Selma Lagerlöf - Legendy o Chrystusie (tłum. Markowska).djvu/97

—   93   —

 — Chcę, by mi dłoń swoją na czole mojem położył i z niemocy uleczył.
 A mąż ów był wciąż bliżej.
 — Z jakiejże to choroby chcesz zostać uleczoną? — zapytał. — Nie trzeba ci przecież żadnego lekarza.
 — Czy nie widzisz, że nieczystą jestem? — dzieweczka na to. — Z chorych rodziców pochodzę i w jaskini skalnej zrodzoną zostałam.
 Jednako mąż ów nie przestawał zbliżać się ku niej, piękną bowiem i wdzięczną była, niby świeżo rozwinięty kwiat.
 — Najpiękniejszą jesteś z dziewic Judei! — zawołał.
 — Nie szydź i ty ze mnie — odrzekła. — Wiem, że gnije twarz moja, a głos mój jest jako wycie dzikiego zwierza.
 On zaś głęboko spojrzał jej w oczy i mówił:
 — Głos twój dźwięczny jest jak głos strumienia, co z wiosną po głazach szemrze, a lice twoje gładkie jest niby chusta jedwabna.
 I tak blizko do niej podjechał, że odbicie twarzy swej w lśniących mosięż-