Strona:Selma Lagerlöf - Legendy o Chrystusie (tłum. Markowska).djvu/98

—   94   —

nych ozdobach siodła niby we zwierciadle zobaczyć mogła.
 — Przejrzyj się — powiedział do niej.
 Uczyniła tak i ujrzała lice tak miękkie i gładkie, jak świeżo rozwinięte skrzydła motyla.
 — Cóżto widzą oczy moje? — zawołała. — Zaiste, nie moje to lice!
 — A jednak twojem jest — odparł jeździec.
 — Czyż głos mój nie jest jako rzężenie? Zali nie brzmi tak, jakoby wozy po kamienistej drodze jechały?
 — Głos twój brzmi niby najsłodsze melodje harfiane — odpowiedział jeździec.
 Ona zaś odwróciła się i ukazała ku drodze.
 — Zali wiesz, kim jest ów mąż, co właśnie tam między dwoma dębami znika? — zapytała jeźdźca.
 — On ci jest, o którego pytałaś przed chwilą — to prorok z Nazareth — odpowiedział.
 Wtedy w zdumieniu wielkiem uderzyła w dłonie, a oczy jej łzami się napełniły.