Strona:Selma Lagerlöf - Maja Liza.djvu/26

 Coś przeciw temu? Dziwne pytanie! Matka nie mogła sobie wyobrazić większego szczęścia dla dziewczyny, niż służba w Löwdali.
 Pastorowa śledziła przez cały wieczór małą oczyma. Zdawało się, że nie może myśleć o nikim prócz niej.
 Po chwili przywołała ponownie matkę.
 — Czy to prawda, — spytała — że dziewczyna umie czytać i pisać?
 Matka zaręczyła uroczyście, że jest to najrzetelniejsza prawda.
 — No to, w takim razie ułóżmy się, że zaraz pojedzie do Löwdali! — zaproponowała pastorowa — Możecie wracać do domu na Löwdalę i dziewczyna zostałaby na plebanji.
 Tak też postanowiono.
 Ale i potem jeszcze pastorowa obserwowała dziewczynę jak poprzednio, tak jakby się jej nie mogła napatrzyć.
 I znowu po chwili wyraziła, chęć pomówienia z Marit z Koltorpu.
 — Jak jej na imię? — spytała.
 — Eleonora, ale zwiemy ją krótko Norą.
 — Więc to szczera prawda, że umie pisać? — spytała raz jeszcze pastorowa. — Nie mówicie tego przez pychę?
 — Nie, nie. — zaręczyła matka — to jest najświętsza prawda!