Strona:Selma Lagerlöf - Maja Liza.djvu/281

 Pastorówna zarzuciła pospiesznie coś na siebie, a ubierając się wypytywała, co zaszło. Nora opowiedziała, zadychując się od pośpiechu, że stojąc na stopniach werandy, widziała dwie tańczące pod drzewani figurki, potem zaś usłyszała dochodzący z pokoju pastora łoskot, jakby upadku ciała.
 Pastorówna zbladła jak ściana.
 — Ta para ukazuje się wówczas jeno, kiedy Löwdala ma dostać nowego pana! — szepnęła. — Ale dotąd nikt z ludzi nie widział tańca duchów.
 Zapominając wdziać drugi trzewik, nie myśląc już, czy jest ubrana, czy nie, pospieszyła Maja Liza do pracowni.
 Na ziemi leżał wyciągnięty w całej długości ojciec i nie ruszał się.
 — Co ci to, ojczulku? Co ci to? — zawołała klękając przy nim.
 Potem podniosła głowę i powiedziała do Nory, która za nią przybiegła:
 — Ojciec nie żyje! Zbliż się, podziękujemy mu za wszystko. Jest tak jeszcze blisko nas, że może usłyszy!
 Ujęła dłoń zmarłego, ucałowała gorąco i szepnęła mu kilka słów do ucha. Potem Nora ucałowała również dłoń pastora.
 Następnie Maja Liza wstała, by zobaczyć, jak się to odbyło. Ojciec siedział przy biurku i pisał, na piórze nie zasechł jeszcze atrament. W czasie