Strona:Selma Lagerlöf - Maja Liza.djvu/286

 Nie mogła dłużej słuchać spokojnie. Grajek doznał strasznego jakiegoś nieszczęścia, uczuła potrzebę otworzyć okno i spytać.
 Ujrzawszy ją, urwał nagłe tonem, przeraźliwszym jeszcze od wszystkich innych. Kapelusz spadł mu z głowy podczas szaleńczej gry, a włosy zwichrzyły się na czole. Był blady, jakby nagle zachorzał, a rysy twarzy ściągnięte były cierpieniem.
 — Mówiłaś, że chcesz posłuchać mej muzyki! — wydusił z wysiłkiem. — Zrobiłem, coś chciała! Wiesz teraz, jak to brzmi.
 Głos jego brzmiał tak ostro, a słowa były tak gwałtowne, że Maja Liza osądziła, iż gniewa się na nią. Przerażona milczała, nie śmiąc pytać, co mu się stało.
 Z tą samą namiętnością powiedział:
 — Jeszcześ dotąd mnie nie słyszała. Nie wiedziałaś nawet może, że to ja gram.
 Przyszło jej na myśl powiedzieć:
 — Sądziłam, że to Noeck.
 — Czyś go słyszała?
 — Podobno gra jak potępieniec, który tęskni do zbawienia, a wie, że go nigdy nie osiągnie.
 Po tych słowach zbliżył się. Stał tak blisko, że mogła mu odsunąć z czoła włosy, spadające w kędziorach, ale nie śmiała tego uczynić.
 — Masz rację. Przede mną to właśnie zamknięte są niebiosy.
 Nakrył twarz dłońmi i załkał głośno.