Strona:Selma Lagerlöf - Opowiadania.djvu/15

pewnego proboszcza, którą kochał. Dotychczas myślał, że długo będzie musiał czekać na nią; był biedny i nieznany i wiedział, że dużo jeszcze czasu upłynie, nim dostanie takie stanowisko, któreby mu umożliwiło ożenienie się.
 Przez dwa dni jechał proboszcz do Falun a dzień cały musiał w mieście zabawić, czekając na starostę, gdyż go nie zastał w domu, a komu innemu nie chciał się zwierzyć. W końcu doczekał się go i pokazał mu ów metal. Starosta górniczy wziął owe kawałki do ręki, spojrzał na nie, a następnie na proboszcza.
 Proboszcz opowiedział, że znalazł to w ojczystej wsi w skale i sądzi, że to może ołów.
 — Nie, to nie jest ołów — rzekł starosta.
 — Więc może to cyna? — zapytał proboszcz.
 — Nie, to także nie cyna — rzekł starosta.
 Proboszczowi zdało się, że jego nadzieja się rozwiewa, i tak źle nie czuł się nigdy dotąd.
 — Czy dużo takich kamieni macie tam w waszej parafii? — zapytał starosta.
 — Mamy całą górę — odpowiedział proboszcz.
 Wtedy starosta zbliżył się doń, poklepał go po ramieniu i rzekł:
 — Tedy uważajcie, żebyście zrobili z tego dobry użytek, aby i wam samym i krajowi wyszło na korzyść, gdyż to jest srebro!
 — Tak — wykrztusił proboszcz zmieszany. Tak, to srebro.