Strona:Selma Lagerlöf - Opowiadania.djvu/18

górniczy powiedział, że to, cośmy znaleźli, jest srebro.
 W tej chwili Per Person wyglądał tak, jakby się ziemia pod nim rozwarła.
 — Co mówisz, co mówisz, srebro?
 — Tak — odrzekł proboszcz — będziemy więc bogaci i możemy żyć jak panowie.
 — Nie, srebro to nie jest! — mówił Per Person i stawał się coraz bardziej ponury.
 — Tak, oczywiście jest to srebro, nie przypuszczasz chyba, że cię chcę oszukać. Nie potrzebujesz się obawiać, możesz się cieszyć.
 — Cieszyć się — rzekł Per Person — jak się mam cieszyć? Myślałem, że to nic ważnego, i powiedziałem sobie, że lepszy wróbel w ręku, aniżeli gołąb na dachu. Sprzedałem mój udział w kopalni za sto talarów Olofowi Svärdowi.
 Był w rozpaczy i kiedy proboszcz pojechał dalej, stał na gościńcu i płakał.
 — Kiedy proboszcz przyjechał do domu, posłał parobka do Olofa Svärda i jego brata, aby im powiedział, że to, co znaleźli, jest srebro. Uważał, że już ma dość tego, żeby samemu rozgłaszać dobrą nowinę.
 Ale kiedy proboszcz wieczorem sam siedział w domu, radość powróciła. Wyszedł w ciemną noc przed dom, na pagórek, gdzie zamierzał zbudować nowe probostwo. Musi ono być piękne, tak wspaniałe, jak pałac biskupi. Długo