Strona:Selma Lagerlöf - Opowiadania.djvu/34

 — Co ty robisz? Co masz z biblią do czynienia? — zapytuje sędzia oskarżycielki głosem ostrym i twardym.
 Przezwyciężywszy swój strach przez swój czyn rozpaczliwy, pozbyła się już obawy i odpowiada: — On nie powinien przysięgać!
 — Cicho bądź i oddaj biblię! — woła sędzia
 Ale ona nie słucha, lecz obejmuje biblie obydwoma rękami.
 — On nie może przysięgać! — woła gwałtownie.
 — Czy ci bardzo na tem zależy, żeby proces wygrać? — pyta sędzia coraz ostrzej.
 — Chcę skargę cofnąć! — woła i ona ostro. — Nie chcę go zmuszać do przysięgi!
 — Czegóż tak krzyczysz? — pyta sędzia. Czyś rozum straciła?
 Ona oddecha gwałtownie i stara się uspokoić. Sama słyszy, jak krzyczy. Sędzia pewni myśli, że ona oszalała, bo tego, czego chce, nie może spokojnie powiedzieć. Jeszcze raz walczy z sobą, żeby swój głos opanować, a tym razem udaje jej się to. Mówi powoli, poważnie, głośno patrząc sędziemn prosto w twarz:
 — Chcę cofnąć skargę. On jest ojcem dziecka. Ale ja go jeszcze kocham. Nie chcę żeby krzywo przysięgał!
 Stoi mocno i zdecydowanie przed stołem sędziego i patrzy wprost w jego surową twarz.