Strona:Selma Lagerlöf - Tętniące serce.djvu/104

 Coś podobnego przydarzyło się raz za dawnych właścicieli. Koń wbił sobie w bok pal z płotu, a Eryk nagrodził dziesięciu talarami tego, który doniósł o wypadku i pomógł doprowadzić zwierzę do stajni. Stało się to zaś, pomimo iż konia nie dało się uratować i musiano zastrzelić.
 Krowa żyła i nie poniosła żadnego szwanku, toteż niezawodnie Jan będzie się mógł udać nazajutrz do kościelnego, lub innego umiejącego pisać człowieka, by mu napisał list wzywający Klarę z powrotem do domu.
 Jan wyprostował się mimowoli i podniósł głowę wchodząc do izby czeladnej. Stara Erykowa krzątała się dokoła stołu, roznosząc filiżanki gorącej, wonnej kawy, a Jan nie zdziwił się wcale, że mu podała sama i to jeszcze przedtem, zanim Lars otrzymał swoją porcję.
 Podczas picia rozpowiadali wszyscy jak odważnym okazał się Jan. Sami tylko nowi właściciele, ani Lars, ani jego żona, nie otwarli ust i nie wyrzekli słowa pochwały.
 Ale Jan był tak pewny, że minęły dla niego złe czasy i że szczęście zbliża się doń szybkim krokiem, iż bez trudności znalazł pocieszenie, mimo milczenia Larsa i wytłumaczył je sobie.
 Oto milczał zapewne dlatego, by to, co miał powiedzieć, wywołało tem większe wrażenie.
 Coprawda, jakoś zbyt długo zwlekał ze swoją pochwałą. Inni nagadawszy się do syta, umilkli i uczuli się potrochu zakłopotani.
 Kiedy stara Erykowa poprosiła na drugą filiżankę, wzbraniało się wielu z grzeczności, a między nimi Jan.