Strona:Selma Lagerlöf - Tętniące serce.djvu/105

 — Napij no się, mój Janie! — rzekła Erykowa — Gdyby nie ty, stracilibyśmy dzisiaj naszą Łysą, która warta jest dwieście talarów!
 Po słowach tych nastąpiło długie, kłopotliwe milczenie, a oczy zebranych zwróciły się na pana domu, który teraz winien był nareszcie wypowiedzieć bodaj kilka słów uznania i dać wyraz swej wdzięczności.
 Lars odkrząknął raz i drugi, jakby chciał dać temu, co powie szczególne znaczenie i ozwał się:
 — Cała ta sprawa wydaje mi się nieco dziwną! Wszyscy wiemy, że Jan dłużny jest dwieście talarów, a on także wie, że mi na wiosnę dawano za Łysą taką samą kwotę. Jakież to jednak dziwne, iż krowa wpadła do bagna, a uratował ją nie kto inny, ale właśnie on sam? Jakże się to wszystko razem zgadza...nieprawdaż?
 Zamilkł i znowu odkrząknął. Jan wstał i zbliżył się, ale ani on, ani żaden z obecnych nie wiedział, co powiedzieć.
 — Nie wiem dlaczego właśnie Jan posłyszał ryk krowy w bagnisku? — ciągnął dalej Lars — Być może, że kiedy się zdarzył wypadek, znajdował on się bliżej Łysej, jak nam to powiedział? Może skorzystał ze sposobności pozbycia się długu i może sam wpędził krowę w trzęsawisko...?
 Pięść Jana spadła z taką siłą na stół, że filiżanki podskoczyły wysoko w górę.
 — Sądzisz drugich według samego siebie! — zawołał — Ty jesteś zdolny do czegoś takiego, ale nie ja! Wiedz, że przeniknąłem obłudę twoją! Przypomnij sobie dzień, kiedy to zdarzyło się owo nieszczęście w zimie...
 Właśnie, w momencie, kiedy miał wyrzec słowa, któreby spowodowały śmiertelną nienawiść Larsa i jego