Strona:Selma Lagerlöf - Tętniące serce.djvu/116

 — Odbył dziś daleką drogę! — powiedziała Katarzyna — Zmęczył się bardzo!
 Pewną była, że to sprawę najlepiej załatwia. Jednocześnie pochyliła się nad mężem, chcąc go skłonić by wstał.
 Ale Jan nie ruszył się.
 — Czy zrozumie co powiem? — spytał znowu poseł.
 — Naturalnie... oczywiście! — zawołali wszyscy chórem.
 — Może się boi złych wiadomości z powodu, że sam pan poseł Karol Karlson ze Storwiku przybył doń w odwiedziny! — zauważył sieciarz Ola.
 Poseł zwrócił ku niemu głowę, spojrzał na starego o czerwono obwiedzianych oczach i rzekł:
 — Ola Bengsta nie miał nigdy powodu bać się spotkania z Karolem Karlsonem i póki się spotykali, było pół biedy!
 Potem zwrócił się znów do stołu i zaczął czytać to co było napisane na papierze.
 Zebrani doznali ogromnej ulgi, a nawet ogarnęła ich radość. Wszakże w głosie posła przebijało coś, co przy dobrej woli można było wziąć za życzliwość... ba... niektórym zdało się, że kąciki ust posła zadrgały uśmiechem.
 Przeczytawszy, poseł rzekł:
 — Sprawa ma się tak. Przed kilku dniami dostałem list podpisany przez Klarę Finę Gulleborgę, córkę Jana Andersona ze Skrołyki, w którym to liście donosi mi ona, że przed trzema miesiącami wyjechała z domu, by zarobić dwieście talarów, które rodzice jej mają w dniu pierwszego października zapłacić Larsowi