Strona:Selma Lagerlöf - Tętniące serce.djvu/117

Gunnarsonowi za prawo własności gruntu, na którym stoi ich dom...
 Tu zrobił poseł pauzę, by obecni mogli lepiej zrozumieć jego słowa.
 — Następnego dnia — ciągnął dalej — otrzymałem pieniądze, z prośbą, bym się sam udał do Askadalarny i sprawę załatwił z właścicielem w ten sposób, by rodzice nigdy już nie byli niepokojeni w swych prawach własności. To bardzo rozsądna dziewczyna! — pochwalił poseł podnosząc w górę list — Zwróciła się odrazu wprost do mnie! Gdyby tak czynili wszyscy, lepiej by się działo w tej gminie!
 Zanim skończył mówić, Jan usiadł na krawędzi łóżka i spytał:
 — Co się dzieje z dziewczyną? Gdzie jest?
 — A teraz zapytuję rodziców, — kończył poseł — czy godzą się na życzenie córki i czy chcą, bym zawarł umowę kupna...
 — Ale dziewczyna... dziewczyna! — zawołał Jan — Gdzież jest?
 — Gdzie jest? — powtórzył poseł, patrząc na list — Pisze, że nie była w stanie w tak krótkim czasie odłożyć tak wielkiej kwoty. Ale znalazła służbę u pewnej dobrej pani, która dała jej pieniądze naprzód. Musi je teraz dopiero odsługiwać.
 — Więc nie przyjedzie? — spytał Jan.
 — O ile wiem... — odrzekł poseł — to teraz jeszcze wracać nie może. Musi odsłużyć.
 Jan położył się znowu i obrócił do ściany.
 Cóż go obchodzić mógł grunt i dom i wszystko? Czemże było mu życie bez jego drogiej Klary Finy Gulleborgi?