Strona:Selma Lagerlöf - Tętniące serce.djvu/118

POCZĄTEK ZŁUDY.

 Przez pierwszych kilka tygodni po bytności posła, nie był Jan zdolnym do żadnej roboty. Leżał ciągle na łóżku i gryzł się.
 Każdego ranka wstawał, coprawda, ubierał się i chciał iść do Falli. Ale doszedłszy do drzwi, uczuwał takie znużenie i bezsilność, że nie pozostawało nic innego, jak położyć się z powrotem na łóżku.
 Katarzyna wysilała się na cierpliwość, bo wiedziała, że tęsknota, podobnie, jak każda inna choroba wymaga czasu, by się przełamać i zniknąć. Dziwiła się tylko, czemu w danym wypadku tęsknota Jana za córką trwa tak długo i zachodziła w głowę obliczając, kiedy minąć może. Może do samych świąt Bożego Narodzenia, albo przez całą zimę nawet!
 I byłoby się niezawodnie tak stało, gdyby nie to, że pewnego dnia przyszedł stary sieciarz Ola z zapytaniem, co słychać i został zaproszony na kawę.
 Był zazwyczaj małomówny, jak wszyscy, których myśli bujają daleko i dlatego nie dostrzegają, co się wokoło nich dzieje. Kiedy jednak kawa została podaną i Ola część jej zlał na spodek, by przestygła, uznał za swój obowiązek powiedzieć coś.
 — Zdaje mi się, że właśnie dziś powinien nadejść list od Klary! Mam takie przeczucie.
 — Dopiero przed dwoma tygodniami, pisząc do posła Karlsona, zamieściła dla nas pozdrowienie! — zauważyła Katarzyna.