Strona:Selma Lagerlöf - Tętniące serce.djvu/121

 Ola siedział sam w szałasie i naprawiał starą sieć rybacką, którą mu dano do załatania. Ucieszył się, ujrzawszy Jana, i powiedział, że dręczyła go w ostatnich dniach podagra, przeto nie mógł przyjść.
 Jan nie chciał pytać wprost, czy otrzymał list od Klary Gulli. Mniemał, że prędzej cel swój osięgnie postępując tą samą co Ola metodą.
 — Rozmyślałem — zaczął — nad tem coście mówili o Klarze Gulli za ostatniej bytności swej u nas.
 Starzec oderwał oczy od roboty i spojrzał na Jana, ale przez dobrą chwilę nie mógł zrozumieć co ma na myśli.
 — Aa... — odrzekł — to był tylko taki sobie koncept mój!
 Jan przysunął się doń blisko i powiedział z naciskiem:
 — Brzmiało to jednak pięknie i myślę, że byłbyście powiedział jeszcze więcej, gdyby nie niedowiarstwo Katarzyny?
 — O, tak, — rzekł Ola — tutaj w Askadalarnie można sobie czasem pozwolić na takie marzenia!
 Jan stał się śmiały i pomysłowy.
 — Myślę, że stara dama nie poprzestała na tem, że dała Klarze Gulli banknot dziesięciomarkowy, ale ją do siebie zaprosiła... prawda?
 — Może to i być! — mruknął starzec.
 — A może też owa dama jest bardzo bogata i posiada wielki, murowany dom? — zaproponował Jan.
 — Wiecie co, Janie, — zawołał Ola — to wcale dobry pomysł!
 — Może owa dama zapłaciła dług Klary Gulli? — zaczął Jan ponownie, ale urwał, bo właśnie weszła do