Strona:Selma Lagerlöf - Tętniące serce.djvu/130

właściwą bo za zbliżeniem się jej, trącili się łokciami i zamilkli nagle.
 Pochwyciła jeno parę słów, które mówił jeden z wyrostków, obrócony do niej plecami, tak, że nie wiedział, iż nadchodzi.
 — Powiadam wam... była cała w jedwabiach... ha... ha... ha...!
 W tej samej chwili chłopak dostał takiego szturchańca w kark od jednej z dziewcząt, że zamilkł, obrócił się i oblał się cały rumieńcem, widząc, stojącą tuż przy sobie Katarzynę.
 — Czegóż chcesz? — ozwał się nagle do dziewczyny, która go trąciła —.Czyż nie mogę opowiadać, że królowa była cała w jedwabiach?...
 Na te słowa parobcy wybuchli głośniejszym jeszcze śmiechem, a Katarzyna poszła, widząc, że nie dowie się niczego.
 Wróciła do domu tak strapiona, że Jan omal nie zdecydował się opowiedzieć jej jak się w rzeczywistości mają sprawy z Klarą Gullą. Ale rozmyślił się, poprosił tylko, by mu raz jeszcze powiedziała, co chłopcy opowiadali o królowej..
 Uczyniła co chciał.
 — Powiedział to tylko dlatego, by wobec mnie ukryć całą rzecz! — dodała Katarzyna.
 Jan nic nie odpowiedział, ale usta jego złożyły się same do uśmiechu.
 — O czemże to myśliśz? — spytała — Od kilku dni masz tak dziwną minę? Czyżbyś wiedział dawno już to, o czem mówiły te wisusy?
 — Nie, — odrzekł — tego nie wiem wcale, ale możemy mieć chyba tyle zaufania do Klary Gulli,