Strona:Selma Lagerlöf - Tętniące serce.djvu/170

 Wstał, pewnym krokiem przeszedł podwórze, minął werandę, wszedł na górę po schodach i otworzył drzwi do wielkiej sali na piętrze.
 Uczta była w pełnym toku, zauważył to odrazu. Wielki stół, ustawiony w podkowę, obsadzony był gęsto biesiadnikami i obniesiono właśnie pierwszą potrawę. Wynikało więc z tego, że nie miano zamiaru zaliczyć go do pierwszej partji.
 Siedział proboszcz, kościelny, porucznik z Löwdali z żoną, jednem słowem byli tu ci wszyscy, którzy powinni być, tylko jego jednego nie było.
 Jedna z dziewcząt podających półmiski, zobaczywszy go we drzwiach, podeszła i spytała szeptem:
 — Czegóż tu chcecie, Janie! Zejdźcież na dół!
 — Drogie dziecko! — odrzekł — Cesarz Portugalji zaliczonym być chyba musi do pierwszej partji biesiadników!
 — Nie gadajno tak, Janie! — powiedziała ostro — Dziś nie pora na te twoje głupstwa! Zejdź na dół i poczekaj, a dostaniesz jeść gdy przyjdzie na ciebie kolej!
 Jan odczuwał wistocie dla tej rodziny więcej szacunku, niż dla którejkolwiek innej w gminie. Ale właśnie dlatego przywiązywał wielką wagę do należytego przyjęcia i ugoszczenia w tym domu. Stał w progu z czapką w ręku i opanowało go wielkie przygnębienie. Wydało mu się, że naraz spada zeń cały majestat cesarski.
 W tej przykrej chwili usłyszał lekki okrzyk Linnarta z drugiego końca stołu.
 — Oto jest człowiek, który mi zeszłej niedzieli przyniósł wieść o chorobie ojca!
 — Co mówisz? — spytała matka — Czy pewny tego jesteś?