Strona:Selma Lagerlöf - Tętniące serce.djvu/172

GASNĄCE SERCE.

 Inżynier Boräus z Borgu w codziennych wycieczkach swoich do przystani zauważył, że od pewnego czasu tłum ludzi otaczał małego człeczka ze Skrołyki, z którym się zapoznał osobiście. Nie trudził on się teraz, nie wysiadywał samotny, zapatrzony we wodę, zatopiony w marzenia, jak bywało zeszłego lata. Wszyscy oczekujący statku otaczali go kołem, przysłuchując się opowiadaniu o cesarzowej, jej powrocie do domu, a zwłaszcza uroczystej chwili wylądowania w borskiej przystani. Ile razy przechodził inżynier mimo tej grupy, wpadały mu w uszy opowieści o złotym djademie we włosach cesarzowej i złotych kwiatach, jakie zakwitną na wszystkich krzewach, gdy tylko dotknie stopą ziemi.
 W drugiej połowie października, to jest mniej więcej w trzy miesiące od onego dnia, w którym Jan poraz pierwszy odkrył tutaj, w przystani Borgu tajemnicę wywyższenia Klary Gulli, zauważył inżynier, że tłum otaczający Jana jest bardzo wielki. Miał zamiar przejść mimo po krótkiem pozdrowieniu, ale rozmyślił się, i przystanął, chcąc się dowiedzieć co zaszło.
 Na pierwszy rzut oka nie dostrzegł nic szczególnego. Jan siedział, jak zawsze na głazach, miał tylko dziś pełną dostojeństwa, uroczystą minę. Obok niego siedziała niesamowita jakaś kobieta i trzepała tak szybko i napastliwie, że słowa zdawały się perlić w jej ustach