Strona:Selma Lagerlöf - Tętniące serce.djvu/193

 — Połóż się, Katarzyno! — radził żonie, spozierając ciekawie — Ja muszę jeszcze troszkę posiedzieć!
 — Tego jeszcze brakowało! Cóż to za koncept? Ciekawam bardzo, co masz tak pilnego do roboty? — odburknęła — Możesz śmiało kłaść się spać!
 Nie odpowiedział wprost, rzekł tylko:
 — Dziwna rzecz, że nie widziałem dotąd przechodzącego drogą Agrypy Prästberga?
 — Acha! Na niego tedy czekasz? — powiedziała — Nie był dla ciebie tak życzliwy, byś z jego powodu wyczekiwał i marzł!
 Jan podniósł rozkazującym gestem ramię. To jedno pozostało mu jeszcze z czasów cesarskich, ruch ten zachował zda się na pamiątkę. Nie czekał odwiedzin Agrypy Prästberga, ale wiedział, że był on zaproszony na wieczerzę do pewnego rybaka z Askadalarny, dziwiło go przeto, że jeszcze nie udał się tam.
 — Pewnie miał tyle rozumu, by zostać w domu przy piecu! — zawyrokowała.
 Ciemność rosła, a wraz z nią potęgował się mróz. Trzeszczały belki w ścianach i powale, jakby zamróz pukał, chcąc wejść do środka. Krzaki i drzewa stały się nieforemnemi bryłami, przyodziawszy grube futra ze śniegu i lodu i wydawało się, że dobyły wszystką, jaką jeno miały odzież celem ochrony przed zimnem.
 Po chwili ponowiła Katarzyna wezwanie położenia się spać.
 — Jest wprawdzie dopiero pół do szóstej, — powiedziała — ale postawię wody na ogień i zgotuję wieczerzę. Potem rób co chcesz, kładź się, albo czekaj na Prästberga, nie moja w tem głowa!
 Przez cały czas Jan nie odstępował od okna.