Strona:Selma Lagerlöf - Tętniące serce.djvu/203

że zawarł bardzo korzystny związek małżeński i, nie poprzestając na tem co ma, powiększał swe mienie szczęśliwemi operacjami handlowo-gospodarczemi.
 Zmartwił się tedy niemało, gdy go zaraz po przybyciu do Askadalarny, w trzecim roku po śmierci Eryka doszły słuchy, że Lars Gunnarson tym razem pewnie na ucztę nie przybędzie.
 — Nie moja w tem wina! — powiedział Ola — Lars nie zalicza się do ludzi z którymi się bratam, ale przez wzgląd na ciebie byłem we Falli i zaprosiłem go.
 — Może nie lubi przyjęć tego rodzaju? — spytał syn.
 — Owszem lubi bardzo — odrzekł ojciec — i bardzo chętnie wziąłby udział. Przeszkodziła mu całkiem inna sprawa.
 Nie dał bliższego objaśnienia co ma na myśli, ale wrócił do tego, kiedy goście siedzieli przy pierwszej filiżance kawy.
 — Nie żałuj, że Lars nie przybył! — powiedział — Nie wiem czy czułbyś się teraz dobrze w jego towarzystwie. W ostatnich czasach wiedzie życie dosyć nieporządne.
 — Nie znaczy to chyba, by zaczął pić? — wtrącił syn.
 — Trafiłeś w sedno! — potwierdził Ola — Przyszło to na niego z początkiem wiosny, a od świętego Jana ani przez godzinę nie był trzeźwy.
 Zwykle po kawie brali ojciec i syn wędki i szli nad jezioro łowić ryby. Ola zachowywał się cichuteńko, by nie straszyć ryb, tego jednak roku postąpił inaczej.
 Raz po razu zagadywał syna. Oczywiście, jak zawsze myśl swą klarował powoli, w urywanych zda-