Strona:Selma Lagerlöf - Tętniące serce.djvu/250

ŚMIERĆ KATARZYNY.

 Gdy Klara Gulla weszła do małego dworku w Skrołyce, Katarzyna leżała na łóżku z zamkniętemi oczyma, śmiertelnie blada.
 Otwarła jednak zaraz oczy i zaczęła mówić, gdy tylko Klara Gulla stanęła przy łóżku i pogładziła ją po ręce.
 — Jan mnie zabiera! — powiedziała z wielkim wysiłkiem. — Ma do mnie żal, żem go opuściła!
 Klara drgnęła całem ciałem. Zaczęła teraz dorozumiewać się, czemu matka umierała. Była wierną mężowi przez całe życie i teraz zabijało ją wspomnienie, że go mogła porzucić.
 — Nie martw się tem, droga mamo! — powiedziała Klara Gulla — To przecież ja zmusiłam cię do podróży!
 — Myśl ta dręczyła mnie straszliwie! — ozwała się Katarzyna. — Ale teraz znowu wszystko dobrze, pogodziliśmy się w zupełności.
 Zamknęła oczy i leżała bez ruchu. Po wynędzniałej twarzy kładła się jaśniejąca poświata szczęścia.
 Za moment zaczęła mówić znowu. Leżało jej coś jeszcze na sercu co wyznać musiała koniecznie, by osięgnąć spokój.
 — Nie miej za złe ojcu, że skoczył w wodę chcąc cię dogonić. Miał dobry zamiar. Nie dobrze działo się z tobą od czasu kiedyś od nas odeszła. Wiedział