Strona:Selma Lagerlöf - Tętniące serce.djvu/96

 To też, dopiero kiedy już nie dolatał doń bardzo długo żaden szmer, wśliznął się ostrożnie i cicho, niby złodziej do środka.
 Ale kobiety nie położyły się jeszcze i mijając okno, zobaczył Klarę Gullę. Siedziała oparta łokciami o stół, a głowę złożyła w dłoniach. Wydało mu się, że ciągle jeszcze płacze.
 Katarzyna była zajęta pakowaniem pośrodku izby i Jan widział jak zawija naręcz sukien Klary w dużą chustkę.
 — Dajcie temu spokój, matko! — ozwała się dziewczyna, nie podnosząc głowy — Widzicie przecież dobrze, ojciec gniewa się na mnie że jadę...
 — Oo... przeprosi się on niedługo... — odparła Katarzyna obojętnie.
 — Mówicie tak, bo nic sobie z niego nie robicie! — zawołała głośno łkając Klara — Na myśli wam tylko dom! Ale ja i ojciec jesteśmy jedna dusza... Nie mogę go opuścić!
 — A cóż będzie z domem? — spytała Katarzyna.
 — Niech się dzieje co chce, byle ojciec kochał mnie dalej! — załkała Klara.
 Jan odstąpił od drzwi, gdzie się zatrzymał, przekroczył próg i usiadł na nim. Nie wierzył, by Klara została w domu. Nie, wiedział on lepiej od innych, że musi ruszyć w szeroki świat. A mimo to wydało mu się, że znowu trzyma w ramionach ów zwitek bielizny i chustek, jak to było wówczas. Serce jego zaczęło bić znowu. Biło szybko, tętniło głośno, spieszyło się, jakby stanęło przed laty i chciało nadrobić opóźnienie, dogonić właściwa liczbę uderzeń.
 Jednocześnie uczuł Jan, że został bez obrony, bez podpory na świecie.