Strona:Seweryn Goszczyński - Straszny Strzelec.djvu/30

 — Jużci że to on sam. Stach zagrał, Juzek wspomniał, i oto jest.
 — Juhasy! juhasy! — zawołał Kuba, który uchodził za poważnego między swoimi — zły macie zwyczaj gadać pod noc o takich rzeczach. Ja zaraz wiedziałem, że głupia gadanina Juzka nie skończy się ni siak ni tak. A teraz moja rada, żebyście już o tem skończyli.
 — Ba, ba! — zawołali niektórzy — cóż nam może stać sie gorszego jak się stało. Poszedł jak przyszedł. Ale co gra to gra. Takiemu skrzypkowi nie żal sypnąć krajcarami.
 — Ej! nie żartujcie — podchwycił milczący dotąd Antek, — kiedy nie wiecie z czego żartujecie. Ja nie żartuję, bo ja coś wiem.
 — Co ty wiesz? Może wiesz kto on jest? Może go znasz? — zapytano ze wszystkich stron.
 — Ja czy znam, czy nie znam, ale są ludzie co go znają. A słyszeliście wy o Strasznym Strzelcu? —
 — On że to? myślisz? —
 Antek potwierdził skinieniem głowy.
 — To dzięki Bogu, nic nam się złego nie stanie; wszak my nie strażniki. On lubi góralów, on nasz brat. —