Strona:Seweryn Udziela - Wesołe opowiadania wesołego chłopca.djvu/42

 — Hę? Jaskinia? — pyta wyrostek.
 — No, jaskinia w skale. Chcieliśmy ją obejrzeć.
 — Jaskinia? Jaka jaskinia? Tu niema żadnej jaskini.
 — Ale jest — mówimy — taka, co w niej siedzi zaklęta Maciaszkówna.
 — Aha, taka dziura. Jest hajnok! — i pokazał nam niedaleko stojącą skałę, a nawet podszedł z nami na miejsce.
 Zobaczyliśmy w ziemi dziurę, niby otwór do studni o powierzchni, mniejwięcej metra kwadratowego. Zaglądamy do wnętrza, ciemno, nic nie widać, zejścia żadnego też nie ma. Pytamy raz jeszcze chłopca:
 — To tutaj?
 — Tu.
 — Tędy się schodzi?
 — A tędy.
 — A byłeś tam kiedy?
 — Ej, nie — mówi zaambarasowany.
 Zapalamy świece i oświetlamy otwór ciemny, aby zobaczyć, w jaki sposób można spuścić się na dół. O metr niżej widzimy dno, więc wskakujemy i rozglądamy się dalej. W boku w skale spostrzegamy czeluść, prowadzącą skośnie w dół. Można przejść, więc idziemy jeden za drugim,