Strona:Siedem powiastek.pdf/17

mię na kłamcę i szkodnika.... Otoż wam nie otworzę... nie... naraz sztuka, póty dzban wodę nosi, póki się ucho nie urwie, dajcie mi pokój.
 — O mój kochany Ruys.
 — Zmiłuj się dzielny marynarzu!
 — Komodorze!!
 — Admirale!!!
 — Masz skrętkę wybornego tytoniu za klucz.
 — Weź moją ładną fajkę z piany morskiej za klucz.
 I skacząc w koło starca wołali ogłuszającym krzykiem:
 — Klucz! klucz! klucz!
 — Nie! nie! nie! wołał Ruys, nie dam! nie dam klucza.
 W tem jeden z uczniów spostrzegłszy koniec klucza który wyglądał z kieszeni, wyrwał go szybko i otworzył drzwi pracowni. Stało się to tak prędko, że Ruys słyszał jeszcze wołających: Klucza, kiedy połowa uczniów już tam wbiegła.
 — Moi panowie, zawołał służący, zaklinam was na wszystkie świętości nie zróbcie szkody. Wydarliście mi przemocą klucz i jeżeli wydarzy się jakie nieszczęście pamię-