Strona:Sielanki i inne wiersze polskie.djvu/024

THYRSIS.

Bierz tajstrę i maczugę, moj Morsonie drogi.

155

A jeslić się nawiedzić trafi tamte progi.
Powiedz Phyllidzie, że się nazbyt ukwapiła^[1].
Ukwapiona rzecz nigdy z pożytkiem nie była.

Sielanka trzecia.

Silenus.

Przedsie^[2] wy, leśne Muzy, przedsie w pieśni swoje!
Chromis, Mikon i Mnazyl, małych chłopiąt troje,
Sylena w cichej jamie zdybali śpiącego;
Jeszcze był nie wyszumiał z wina wczorajszego.

Jako zawsze, wieńce mu z głowy pospadały.

5

Dzban tylko i multanki przy stronie wisiały.
Rzucą się nań i jegoż własnemi wieńcami
Imą^[3] więzać, bo nie raz ich obietnicami
Starzec wodził; a oni darmo się kłaniali,

A nigdy nic od niego nie otrzymywali.

10

Gdy się kręcą; wtym Aegle do onej biesiady
Przypadnie, Aegle między wszystkiemi Najady
Napiękniejsza; a gdy już patrzał, jako miała
Pełną garść kalin, twarz mu niemi popisała^[4].

Rośmieje się i rzecze: Po co mię wiążecie?

15

Rozwiążcie, dzieci; pieśni będzie, ile chcecie.
Wam, dzieci, piękne pieśni będą; a ty za tę
Uczynność weźmiesz, miła, inakszą zapłatę.
W tym zaczynał, a Nimphy zewsząd się zbiegały,

I, niektóre z Faunami taniec gotowały.

20

Zwierz dziki z gor się sypał; las i wielkie sośnie^[5],
I cokolwiek bujnego drzewa w boru rośnie,

1. ukwapić się — pospieszyć się
2. dalej, nuże
3. imą — zaczną
4. popisać (twarz) — zamazać
5. sośnia — sosna