Strona:Sielanki i inne wiersze polskie.djvu/028

Sielanka czwarta.

Kosarze.

Miłko, Baty.

MIŁKO.

Kosarzu,robotniku dobry, coć się stało?
Przedtym miedzy czeladzią nad cię nie bywało.
Teraz ani docinasz^[1] i pokosy psujesz,
Ani rowno z inszymi w rzędzie postępujesz.

Ale po wszystkich idziesz; tak za trzodą w pole

5

Owca idzie, gdy nogę na cierniu zakole.
Jakim w południe będziesz? abo do wieczora,
Jeslić zaraz z poranku robota nie spora?

BATY.

Miłku, nie przyrownywaj inszych do swej mocy.

Bo ty kosisz nie tylko w dzień, ale i w nocy.

10

Dusza twoja z kamienia kędyś się urwała:
Słuchaj, aboć tesknica nigdy nie bywała?

MIŁKO.

Nie bywała: po kimże chłop prosty ma tużyć^[2],
Ktory ustawnie musi robić, abo służyć?

BATY.

Anić się przytrafiało, abyś zamiłował^[3].

15

I nie spał cztery nocy, i zalot^[4] pilnował?

MIŁKO.

Bodaj się nie trafiało: szkoda tam być musi
Bez pochyby, kędy pies rzemienia zakusi^[5].

1. docinać: nie docinasz — zostawiasz pasek trawy na brzegu pokosu
2. tużyć — tęsknić
3. zamiłować — zakochać się
4. załot.
5. zakusić — pokosztować