Strona:Sielanki i inne wiersze polskie.djvu/029

BATY.

Alem ja zamiłował: już to wyminęła

Wtora niedziela, jako napaść^[1] mię ta wzięła.

20

MIŁKO.

Paneś ty, bracie, a my prosty chleb jadamy;
Ty z pełnej beczki toczysz, my drożdży nie mamy

BATY.

W tym państwie chwastem u mnie zarosły zagony,
A jakom posiał, jeszcze żaden nie plewiony.

MIŁKO.

Ktoraż to zuchwalica^[2] tak cię popsowała?

25

BATY.

Owa, co nam przy żniwie pieśni zaczynała.

MIŁKO.

Dostałeś, czegoś szukał. Bog frantom nagali^[3]:
I świercze w słomie, kiedyś spał. o tem śpiewali.

BATY.

Nie każ^[4] na hardą i nie śmiej się z mej glupości;

Nie tylko ślepi żebrzą, lśną^[5] ludzie w miłości.

30

MIŁKO.

Nie moja rzecz być hardym, wszakże nie prożnujmy,
Ale spieszno przy inszych z kosą postępujmy.
Ty zaśpiewaj co o swej miłej, lżejsza będzie
Tak robota; wszak i ty dudką słyniesz wszędzie.

BATY.

Muzy, ucieszne Muzy, teraz zaczynajcie,

35

A ze mną moje piękną pannę wysławiajcie.

1. napaść — potęga, moc
2. zuchwalica — dziewczyna zuchwała
3. nagalić — dogodzić
4. kazać na kogo — ganić kogo
5. lśnieć — ślepnąć