Strona:Sielanki i inne wiersze polskie.djvu/041

Oba nie ożenieni. To starcowi tkwiało^[1]
W myślach, a tym mu więtszą wątpliwość działało:
Że syn starszy tam nie chciał, gdzie mogł dostać żony,
U sąsiad nie chciał, ale chodził w obce strony.

A owszem tam zaważał^[2], gdzie zrzeczona^[3] była

15

Komu innszemu panna: lubo mu czyniła
Otuchę sama, lub sam chęcią się unosił.
Często go starzec słowy łagodnemi prosił.
Często fukał i gromił, często zdrowe rady

Dawał, i starożytne przytaczał przykłady:

20

Jako oczy łakome siła ludziom szkodzą.
Jako w ostatnie szwanki i zguby przywodzą;
I sromota w też szlady idzie, i niesława.
A kto w krygach ma^[4] żądze, kto na swym przestawa,

Ten siła pięknych wczasow, siła bezpieczności

25

Zażyje, i wiek miły poda do starości^[5].

I ty, synu, usłuchaj, daj pokoj cudzemu:
Nigdy ta rzecz na dobre nie wyszła żadnemu:
I boskim się to synom nie zwiozło: te kraje

Świadkiem tego: tu, kędy garb się ten wydaje

30

Jakoby ręką ludzką kopca sypanego,
Powiadają to być grob krola Apharego,
Ktory na tych tu włościach panował przed laty
Będąc i w ludzie możny, i w złoto bogaty.

Dwaj mu synowie w domu dorośli kwitnęli,

35

Idas i Linces; a ci zmowione już mieli
Za się dwie siestrze, cory Lewcyppa starego.
Szczęśliwy! by był ociec sam doczekał tego,
Ażby było wesele doszło i ślub święty;

Ale pierwej pod ziemię śmiercią Aphar wzięty,

40

1. tkwieć — tkwić
2. zaważać — probować
3. zrzeczony — przyrzeczony
4. mieć w krygach co — panować nad czem
5. wiek miły podać do starości — zachować miłą czerstwość w starości