Strona:Sielanki i inne wiersze polskie.djvu/067

Kwiat tylko widzisz darow tobie obiecanych;
Dziś nadzieje, a potym doznasz uciech samych,

Ktorym jeszcze i słońca, i pogody wiele

65

Potrzeba, nim ich będziesz mogła zażyć śmiele.
Wszystko latom podlega, a jako przestałe
Niewielką korzyść niosą, tak i niedojrzałe.
Ani się stąd ucieszył, kto nazbyt leniwie

Szedł za chęcią, abo kto nazbyt ukwapliwie^[1][2].

70

Ani się to zdarzyło snać samej Wenerze,
Chociaj ona jakoby namędrsza w tej mierze.
Bowiem swą kwapliwością cnego Adonina
Utyrała^[3], krolewny Cynirejskiej syna,

Ktoremu za onych lat tam, gdzie słońce wstaje,

75

Rownia^[4] nie miały świetne Assyryjskie kraje.
Jakowe na obraziech piękne Kupidyny
Malują, abo inszych gładkich bogiń syny:
Lato ledwie piętnaste, a przy fraucymerze

Nie rozeznać go było, jedno po ubierze.

80

A miedzy rzeźwią młodzią sam krolewic prawy,
Kiedy przyszło pokazać rycerskie zabawy
Przed wszystkiemi, i konia ochotniej doskoczyć,
I przystojniej go osieść, i gładzej nim toczyć,

I drzewem^[5] złożyć miernie^[6], lub też lotne strzały

85

Z cięgłego^[7] łuku rowny pierścień ubijały^[8],
Lub oszczepem do mieśca rzucić przychodziło:
Przed wszystkiemi mu szczęście pochwałę darzyło.

Ani na wyścig żaden rownał mu rączością,

90

Ani w inszych przystojnych igrzyskach dzielnością.
Osobliwie Minerwa za jedno kochanie

1. ukwapliwie — szybko
2. kwapliwość — pośpiech
3. utyrać — sterać, wyniszczyć
4. Rownie.
5. drzewo — włócznia
6. miernie — według miary, celnie
7. cięgły (łuk) — który naciągać trzeba
8. Ubijać (pierścień) — trafić, zestrzelić