Strona:Sielanki i inne wiersze polskie.djvu/090

Coście mię w polach, coście mię w lesiech kradali^[1],
Przymierze ze mną macie ani tajne doły,

Ani wam będą bronić przystępu okoły^[2]:

90

Beśpiecznie nadbiegajcie, mała tu nadzieja:
Pustki i nachytrszego omylą złodzieja.
O psi, o dufna moja, o straży stateczna!
Leżcie i śpicie; żadna trwoga niebespieczna

Nie wzbudzi was; już niemasz czuć^[3] około czego;

95

I zamku nie strzegają^[4] hajducy pustego.
Rosa dziś rano padła, trawy otrzeźwiały,
A mnie się łzami oczy tylko nie zalały.
Z rosą pasza nalepsza; lecz trudno w tej mierze

Poradzić, kiedy sam Bog ręką swą co bierze.

100

Leżą łąki zielone, okiem nieprzejrzane.
Stoją stogi sian wonnych, w pogody sprzątane;
Coż potym? kiedy niemasz, ktoby zażył tego:
Niemasz cieliczek moich, niemasz stadka mego!

Nalepiej w świat z oczyma; potrzeba dać pole

105

Żalowi: mniej to boli, co w oczy nie kole.
Zostajcie, piękne łąki; już więcej na wasze
Pasterz Wonton bydeł swych nie pożenie pasze.
Wonton nie pasterz, już was kosą swą nie zatnie!

Żegnam was i już was tu zostawiam ostatnie^[5].

110

I ty, Pańku, bądź łaskaw, a jeśliś co chęci
Mojej zaznał, niech będę u ciebie w pamięci.

PANKO.

Takżeś o Bogu zwątpił? także ręka jego
Jest ścisła^[6], że, co weźmie, nie ma wrocić z czego?

Co od Boga, potrzeba za wdzięczne przyjmować;

115

Lub on daje, lub bierze, za wszystko dziękować.

1. kradać — okradać
2. okoły — ostrokoły
3. czuć — czuwać
4. strzegać — strzec
5. ostatnie — ostatecznie
6. Ścisła (ręka) — ściśnięta, skąpa