Strona:Sielanki i inne wiersze polskie.djvu/096

Pomożcie mi krzywdy mej mścić się możne czary,
Pomożcie! niechaj moj żal nie będzie bez kary.

Spluń trzykroć, a przeklinaj: jako ślina pada
Na ziemię, niech na jej twarz krosta tak wysiada^[1],

Niech ją wrzody oblęgą, niech z siebie robaki

105

Zbiera, a w gnojach lega z lichemi żebraki.
Zaidzwoniło mi w uchu. Dosyć, możne czary:
Zdrajczyna pewnie moja nie będzie bez kary.

Podźmy, gościa^[2] witajmy; pilno mu znać było

O jednym bocie przybiegł; acz mi nań nie miło,

110

Ale mi go żal przedsię. Gdy mi się tu zstawił,
Radam mu z serca, choć mi barzo go zakrwawił.

Sielanka szesnasta.

Orpheus.

Menalkas i Licydas.

MENALKAS.

Nie zawżdy, o Licyda, nie zawżdy do gałek^[3]!
Pod czas też nie zawadzi sprobować piszczałek.
Piszczałka pasterzowi zawsze przyzwoita;
Ale kto się za młodu leda czego chwyta,

I na starość nie bywa jedno ledajakim;

5

I my się tego strzeżmy sposobem wszelakim.
Ociec moj tak powiadał: Od gałek do birek,
Od bierek^[4] do pisanych^[5]; a z małych kostyrek^[6],

1. wysiadać (o kroście) — wysypać się
2. goście.
3. Gałki — rodzaj gry. zap. polegającej na tem, że wyrzucano w górę gałki i starano się je, gdy spadały, utrzymać na wierzchniej stronie ręki
4. bierki, birki — gra: patyczki okrągłe, przecięte wzdłuż po połowie; wyrzucone w górę padały na ziemię obrócone to stroną kory, to drzewa białego
5. pisana — karta do gry
6. kostyr(k)a — kostera, gracz