Strona:Sielanki i inne wiersze polskie.djvu/104

Ale ten ma obyczaj piszczałka ze trzciny:

215

Tu śpiewa, co przyniosą do języka śliny.

LICYDAS.

Co często jest na myśli, toż i w uściech bywa:
Z pełnego (mowią) serca i do warg upływa.
Znać, że ty Orpheusa częściej miewasz w głowie,

Niźli, czemu się z sobą tryksają^[1] kozłowie.

220

Ale my dawnych wiekow ludzie pochwalajmy,
Wszakże na teraźniejszych czasiech przestawajmy.
Dobre są mądre pieśni, dobre i staranie
O czym inszym, i ludzkie nie złe zachowanie.

Zajmimy bydło, aby szkody nie czyniło:

225

Barzo się ku Stachowej niwie przybliżyło.

Sielanka siedmnasta.

Pastuszy.

Soboń, Symich.

SOBOŃ.

Symichu, co urzędnik^[2] wczora mowił z wami?

SYMICH.

Mowił, że się pustoszą lasy koszarami,
I to, że ich na przez rok^[3] czynić nie pozwoli.

SOBOŃ.

Podobno, kto mu tego dobrze nie przysoli.

Takci dziś urzędnicy w rzeczy przestrzegają

5

Dobra pańskiego, a w miech^[4] sobie nabijają.

^[5]

1. tryksać — bóść
2. urzędnik — włodarz
3. na przez rok — na przyszły rok
4. miech — torba, kieszeń
5. przysolić komu — przekupić kogo