Strona:Sielanki i inne wiersze polskie.djvu/134

I mocnem gospodarstwem uprzejmie władała.

20

Jej dłoni niedostatnim^[1] zawsze otworzone,
Jej ręce do ubogich zawsze wyciągnione.
Nie straszna jej domowi zima, bo podwojnym
Swą wszystkę przyodziała czeladź strojem hojnym.

I sama ochędostwem wprzod^[2] inszym nie dała,

25

Szarłatow^[3], złotogłowow sobie nie sprawiała.
Pełno klenotu na niej: a sława mężowi
Piękna, gdy każdy dobrze o jej cnocie mowi,
Nikt oczu nie zapluśnie^[4], i między rownymi

Sobie śmiele usiędzie ludźmi poczciwymi.

30

Z jej roboty wychodzą płotna znamienite,
Od niej tkanice^[5] kramarz bierze rozmaite.
Przystojność i stateczność jej nadzież^[6] przedniejsza,
I wolnie się uśmiechnie, kiedy ostatniejsza^[7]

Chwila przyjdzie: a skoro rożane rozwinie

35

Wargi swe, szczera mądrość przez jej usta płynie.
Słowa jej pełne wdzięku i pięknej rozprawy^[8],
A język prawie iste^[9] cnej łaski ustawy.
Wszystkie ruszenia stop swych pilnie przestrzegała,

Ani daremnie swego chleba pożywała.

40

Wstały cnotliwe dzieci i cześć jej czyniły
Powinną i mężowe usta ją wielbiły.
Siła się w wielkich domiech pięknych cor zrodziło.
Siła szczęście bogatem wianem udarzyło^[10];

Tyś u mnie nade wszystko — co ani moc złota

45

Radzi mi, ani krasa, ale sama cnota.
Omylna jest udatność, uroda zdradliwa;
Ta sama nie faluje^[11], ktora bojaźliwa
Jest Boga, a wstyd święty nad wszystko miłuje —

Wstydu żaden skarb, żadne złoto nie celuje.

50

1. niedostatni — potrzebujący
2. wprzod — pierwszeństwo
3. szarłat — szkarłat
4. zaplusnąć oczy — zawstydzić
5. tkanica — tkanina
6. nadzież — nadzieja, oparcie
7. ostatniejsza chwila — śmierć
8. rozprawa — rozsądek
9. isty — pewny, istotny
10. udarzyć — obdarzyć
11. falować — chwiać się