Strona:Sielanki i inne wiersze polskie.djvu/142

Ujrzysz własną powolność, Polaki cnotliwe,

Krolom, panom swym, służyć nigdy nie leniwe!

190

Umiej łaską szafować, i w tem, coć do ręku
Bog powierzył, niech cnota pewną będzie wdzięku^[1]!
Niechaj bierze, kto robi! Tak na wszystkie strony
Narod nasz będzie, jako był, niezwyciężony;

I ty sławą obłokow dotkniesz, i te wrzawy

195

Ucichną, gdy nastąpią ważniejsze zabawy.
Robić tym ludem, robić potrzeba koniecznie!
Lutni moja! pocoś się rozwiodła bezpiecznie?
Rytm to nie twego tonu; dzierż się przystojności:

Podczas rzecz zamilczona więcej ma mądrości.

200

---

1. wdzięczność