Strona:Skrypt Fleminga II.djvu/100

dnie się rzucać na fale, mówić co myślę, robić co zechcę. Nieokrzesana jestem, słów nie dobiéram, a gdy się gniéwam, klnę i łaję.
 — A gdy kochasz?
 — O! gdy kocham, to w uścisku zdusić jestem gotowa, wyssać duszę pocałunkami, zabić mojém kochaniem — śmiało mówiła rybaczka. — Tylko taki prosty rybak, jak ja, pokochać mnie i wyżyć ze mną może.
 — Przecież i ja, choć nie rybak, nie zląkłbym się ciebie — rzekł król.
 Nieznajoma głową pokręciła.
 — Co mnie do was? co wam do mnie? Orły nie latają za sroczkami.
 — Szczebiotu ich słuchać i orłom miło — odparł król, widocznie bawiąc się rozmową.
 — Dokuczy prędko, bo często ostry bywa.
 Te odgróżki i przekory, zamiast odstręczać, pociągały znudzonego pana. Krok jeszcze postąpił i rzekł ciszéj:
 — Mów, ktoś ty?
 Zmieniony, nakazujący głos nie pozwalał się opiérać: był to królewski rozkaz.
 — Ja jestem Bettina, z baletu waszéj królewskiéj mości.
 — Dawno w Dreznie?
 — Od tygodnia.
 — Czemu cię nie widziałem? — spytał król.
 — A! ktoby tam na mnie patrzył? — rozśmiała się Bettina. — Tyle jest piękniejszych odemnie; jam prosta dziewczyna.
 — Ile masz lat? — badał król.
 — Przysięgam że nie wiem! — śmiało zawołało dziéwczę. — Pięćdziesięciu, zdaje się, jeszczem miéć nie powinna, a więcéj niż dwanaście pewnie już być musi.