Strona:Skrypt Fleminga II.djvu/102

 — Któż wié?
 — Najordynarniejsza w świecie skoczka. Pośmieje się z niéj, ale długo nie zatrzyma.
 — Ja ci powtarzam, któż wié? Byłam pewna że się zainteresuje.
 Poczęły szeptać cóś cicho i śmiać się.
 — Trzeba wszystkiego próbować — zakończyła piérwsza.
 Królowi się właśnie Friesen nastręczył, który w sprawach kobiécych bywał zawsze najlepiéj świadomym.
 — Friesen — zagadnął August — co za licho ta Bettina z baletu? Dziéwczę ogniste!
 — A! Bettina! — rozśmiał się wielki sokolniczy. — Bettina! sławna z tego, że nikt nad nią śmielszym i bardziéj wyszczekanym być nie może, nawet mężczyzna. Czasem się przed nią rumienią starzy wyjadacze.
 — Elle est très piquante! — dodał król po francuzku.
 — Ulicznica! — rzekł Friesen z pogardą. — To strawa dla podniebień, co do ostrych potraw nawykły.
 — Lub dla tych, które smak straciły, bo to może obumarłe podniebienie rozbudzić — rzekł król.
 Mały Friesen z uszanowaniem, ale ze złośliwością pewną popatrzył na króla. Wtém Vitzthum, w stroju doży weneckiego, przysunął się.
 — A ty znasz Bettinę z baletu? — spytał król.
 — Widziałem ją; żwawe stworzenie i zabawne — rzekł Vitzthum.
 — Słyszysz, Friesenie?
 — Ordynaryjna! — rzekł sokolniczy.
 — Z wyrachowaniem — odezwał się Vitzthum. — To u niéj jest sztuką. Umié być, jaką zechce.