Strona:Skrypt Fleminga II.djvu/15

 Czkawka cokolwiek zawadzała swobodnéj ekspektoracyi podkomorzego, myśli się mu téż plątały, dobił się wszakże do końca:
 — Wnoszę tedy jmci pana Serwacego Przebendowskiego zdrowie!
 Jeszcze nie miano czasu za nim okrzyknąć „Vivat!“ gdy z kąta, w którym szlachcic jakiś spał na ławie i tylko co się przebudził, głos się odezwał:
 — Niéma zgody! Veto! Przebendowski podskarbi zdrajca jest! regalista! infamis!
 Drudzy huknęli:
 — Cicho! precz z izby! To nie podskarbi, zdrowie Serwacego!
 Ci co nie dosłyszeli dobrze imienia, a wzięli do serca opozycyą przeciw Flemingowi, wołali:
 — Vivat Pankracy! vivat Bonifacy!
 Tumult się stał wielki, a szlachcic przebudzony ryczał z kąta:
 — Niéma zgody! Podskarbi, nie podskarbi, rodem kury czubate. Precz z Przebendowskimi!
 Podkomorzy stał, trzęsąc się z aprehensyi. Serwacy, wiedząc co to za sobą ciągnie, już się miał do szabli. Wtém i Paweł się zjawił znowu, chwytając go za rękę.
 — Któż to jest ten infaustus turbator chori w domu moim? — odezwał się głosem drżącym od wzruszenia Gintowt. — Prosimy ichmościa do koła, tu. Staw czoło. Ze mną najprzód miéć będziesz do czynienia.
 Posypały się téż głosy:
 — I ze mną!
 — I ze mną! I z nami!
 — Tu o honor nietylko Przebendowskich idzie — zawrzał jeden — ale o naszego kochanego