Strona:Skrypt Fleminga II.djvu/151

 — Wasza ekscelencya przeciw nam! — westchnął Sieniawski.
 — Panie hetmanie, jestem zawsze i wszędzie z logiką przeciw nielogiczności — rzekł biskup. — Nie było dawać, co trzeba odbierać. Beatus qui tenet!
 Rozśmiał się. Stary hetman oddychał ciężko, oczy spuściwszy w ziemię.
 — Est modus in rebus! — odezwał się po namyśle. — Trzeba cóś zrobić, aby hałasy ucichły. Skrypt byle oddał, to obmyślimy equivalentem.
 — Panie hetmanie — wesoło rzekł biskup. — Fleming z bajki owéj nauczył się, którą znacie ze szkoły, że mięso rzucić dla cienia nierozumem jest. Skryptu nie odda.
 — Sejm będzie zerwany — dokończył hetman.
 — Ha! jednym więcéj! co robić? — zawołał Szaniawski. — Zniesiemy i ten ewent niefortunny, król powróci do Drezna i będziemy czekali upamiętania.
 Nastąpiło milczenie.
 Hetman jeszcze jakąś miał słabą nadzieję.
 — Tandem... — zamruczał, wpatrując się w niewzruszonego biskupa.
 — Tandem, panie hetmanie — przerwał mu wesoło niby Szaniawski — ex nihilo nihil. Niéma już nic do zrobienia. Król wié doskonale o wszystkiém, zatém winę na szlachtę składać trudno. Mówiłem już: szlachta ciastem, które wy miesicie, jako chcecie.
 — My, albo i nie my — szepnął tajemniczo hetman. — Innym się téż należy cóś.
 Pokiwał głową.
 — Tak — szybko dodał biskup — suum cuique, i o innych wiémy; ale to pani hetmanowéj nie oczyszcza, że ma do roboty wspólników.